ผมมักจะไปสัมผัสบรรยากาศงานบุญ ณ ที่แห่งนี้เป็นประจำเกือบทุกๆปี สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่ไร้สัญชาติ สถานที่ๆซึ่งไม่มีเทคโนโยลีล้ำสมัย สถานที่ที่ซึ่งภาครัฐไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญ สถานที่ที่ซึ่งมากมายไปด้วยมิตรภาพของความเป็นพี่น้อง แม้จะไม่รู้จักใคร แต่มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่า แท้ที่จริงแล้วชีวิตเราต่างต้องการแสวงหาที่พึ่งทางใจกันทั้งสิ้น เพียงแต่ว่าในแต่ละแห่งมีอะไรให้พึ่งเท่านั้นเอง ที่นี่ ศูนย์พักพิงชั่วคราวแม่ลามาหลวง สถานที่ที่ซึ่งภาครัฐแบ่งพื้นที่มาให้สำหรับการพักพิงของผู้อพยพภัยสงครามจากความไม่สงบในประเทศเมียนม่าร์ระหว่างทหารฝ่ายรัฐบาลกับกองกำลังชนกลุ่มน้อย ที่นี่กลายเป็นชุมชนขนาดใหญ่ที่มากมายไปด้วยผู้คน เด็กๆ ภายใต้การดูแลขององค์การสหประชาชาติ วันนี้ได้นำภาพบรรยากาศงานบุญที่เกิดขึ้นในช่วงปีใหม่ไทย ศาสนาพุทธที่เป็นที่ยึดเหนื่ยวจิตใจของชาวบ้านยังคงทำหน้าที่ในการสร้างศรัทธาให้แก่ผู้คนได้เป็นอย่างดี แม้ว่าในพื้นที่แห่งนี้จะมีถึงสองศาสนาแต่ทุกคนก็อาศัยอยู่ร่วมกันด้วยความสันติ พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน มุมเล็กๆในเขตชายแดนไทย-เมียนม่าร์ สามารถเป็นบทเรียนให้กับในเมืองหลวงได้ด้วยซ้ำไป หากมีโอกาสอยากให้ท่านผู้อ่านได้ไปสัมผัสบรรยากาศแบบนี้บ้าง บางทีก็ทำให้ได้เปิดมุมมองใหม่ๆในกรอบที่เรียกว่า ศรัทธา ได้
หลังจากร่วมทำบุญ ถวายสังฆทานแล้วก็มานั่งฟังพระเทศน์ด้วยภาษาปกาเก่อญอสักหน่อย บทสวดที่เสนาะหูที่ไม่ค่อยคุ้นหูมากนักก็ทำให้เพลินไปอีกอย่าง วันนี้เป็นวันที่ทุกคนรอคอย เป็นวันที่หลายคาดหวังว่าการร่วมกันทำบุญเช่นนี้จะทำให้เกิดบุญกุศลที่ช่วยให้ศูนย์แห่งนี้อยู่รอดอย่างปลอดภัย ภันจากสงครามที่ทุกคนมองว่าเริ่มสงบลงแล้ว แต่บาดแผลในใจของผู้คนก็ยังคงทำให้หลอนอยู่ตลอดเวลา จึงเป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมคนในที่แห่งนี้ต้องการที่พึ่งทางใจ และทำไมจะต้องมีวันนี้
ร่วมถ่ายรูปกับโชว์เฟอร์ โฟร์วิล ทั้งสองคน น้องบุญเทียน และน้องชาติชัย พิสมัย ผู้ร่วมเดินทางไปทำบุญในปีนี้ จะว่าไปผมเองมากกว่าที่เป็นผู้ร่วมเดินทาง เพราะว่าติดรถไปกับน้าสง่า พิสมัย ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านซิวาเดอ ผู้เป็นแบบอย่างในการทำบุญ ทำทาน อุทิศตนเพื่อประโยชน์ส่วนรวม และเป็นผู้นำที่ได้รับการยอมรับมาอย่างยาวนาน ขอบคุณโอกาสที่ทำให้เราได้ร่วมเดินทางด้วยกัน
สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คงหนีไม่พ้นการลงพื้นที่ศึกษาวิถีชีวิตของพี่น้องในศูนย์พักพิงชั่วคราว หรือที่เราเรียกว่าศูนย์อพยพ ที่แห่งนี้เหมือนจะไม่ใช่ศูนย์อพยพแล้ว เพราะขณะนี้ได้กลายเป็นชุมชนแหล่งใหญ่ที่มากมายไปด้วยความสัมพันธ์ฉันพี่น้อง ปฏิสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าเป็นสังคมขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้ ที่นี่สำนักงานศูนย์แม่ลามาหลวง หนึ่งใน 9 แห่งของศูนย์พักพิงฯในเขตชายแดนไทย-เมียนม่าร์ ในประเทศไทย ยังคงทำหน้าที่เป็นตัวแทนการประสานงานกับองค์กรภายนอก การนำพาองค์ความรู้ ความเข้าใจมาสู่พี่น้องชาวศูนย์ฯ ที่แห่งนี้ได้สะท้อนความเป็นมา ความจำเป็นที่จะรักษาทุกชีวิตไว้ ภายใต้หลักการสิทธิมนุษยชนที่ทุกคนทราบกันดี ทุกชีวิตต้องได้รับการปกป้องอย่างเป็นธรรม และถูกปฏิบัติเช่นเดียวกับชาวโลกคนหนึ่งที่นานาอารยประเทศปฏิบัติกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น