วันนี้วันที่ 12 เดือน พฤษภาคม 2557 มีโอกาสได้ไปร่วมเดินขบวนขึ้นดอยในประเพณีของชาวเชียงใหม่ที่มีชื่อว่า ไหว้สาป๋ารมี พระธาตุดอยสุเทพ หนึ่งในประเพณีที่มีการสืบทอดมาอย่างยาวนาน เพื่อแสดงถึงความเคารพ ศรัทธา ในประวัติศาสตร์ของพระบรมธาตุดอยสุเทพ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของล้านนา ประเพณีนี้เป็นที่รู้จักของผู้คนอย่างแพร่หลาย โดยจะเดินขึ้นไปถึงดอยสุเทพในคืนวันก่อนวันวิสาขบูชา รวมระยะทางกว่า 10 กิโลเมตร ที่ชาวพุทธแห่งล้านนาได้ร่วมจิตร่วมใจกันสืบสานประเพณีนี้ด้วยการเดินขึ้นไปสักการะพระบรมธาตุดอยสุเทพ เพื่อเป็นศิริมงคลแก่ชีวิต
ขบวนเริ่มเคลื่อนตัวท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนแต่ก็มิได้เป็นอุปสรรคต่อศรัทธาของทุกคนแต่อย่างใด มวลมหาชาวพุทธที่แห่กันมาทำบุญในโอกาสนี้ได้สะท้อนความศักดิ์สิทธิ์ของประเพณี และอำนาจอันทรงพลังของฮีตดังกล่าวที่สามารถดึงดูดให้ผู้คนมาร่วมกันได้ถึงขนาดนี้ ทำให้พอจินตนาการออกว่าในสมัยที่ครูบาเจ้าศรีวิชัย สร้างทางขึ้นทำไมถึงเสร็จได้ภายในเวลาอันน้อยนิด คงเป็นเพราะศรัทธาที่แรงกล้าอย่างนี้นี่เอง ฟ้าร้องฟ้าแล็บที่เกิดขึ้นขณะที่กำลังเคลื่อนขบวนขึ้นไปดอยสุเทพทำให้ผมนึกถึงประวัติของครูบาเจ้าศรีวิชัยที่ พ่อแม่ตั้งชื่อว่า “อ้ายฟ้าฮ้อง” (ฟ้าร้อง) หรืออีกชื่อหนึ่งว่า “อินตาเฟือน” (สะเทือนถึงพระอินทร์) ที่ได้ชื่อนี้เพราะว่าคืนที่ให้กาเนิดนั้น มีพายุฝนฟ้าคะนอง ฟ้าผ่าฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว กระทั่งเรือนไม้สะเทือนเหมือนถูกแผ่นดินไหว
กว่าจะถึงโค้งสุดท้ายของเส้นทางทุกคนต่างบ่นว่าเหนื่อยไปตามกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันคือ ดีใจที่สามารถพิชิตดอยนี้ได้ด้วยตนเอง บางคนก็เป็นครั้งที่ 3 หรือ 4 ในชีวิต บางคนก็เป็นครั้งแรกในชิวิต นับเป็นมหากุศลครั้งยิ่งใหญ่ที่ชาวพุทธได้ร่วมกันสร้างเพื่อระลึกถึงบารมีของพระบรมธาตุดอยสุเทพ และผู้สร้างพระบรมธาตุดอยสุเทพ
การเดินทางเริ่มจากหน้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่เวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ ถึงจุดหมายปลายทางประมาณ ตี 1 กว่าๆ ซึ่งยังคงหนาแน่นไปด้วยผู้คน ไม่ว่าจะเป็นบันไดทางขึ้นพระธาตุ จุดพักผ่อน หรือแม้กระทั้งถนนที่ใช้ในการสัญจร เมื่อเดินขึ้นไปถึงแล้วก็ไปสักการะพระบรมธาตุดอยสุเทพ ต่อด้วยการหาที่พักผ่อน ตื่นเช้ามาก็เริ่มปฏิบัติการทำบุญอีกอย่างหนึ่งก็คือ การลงมาเก็บขยะที่เกลื่อนอยู่ 2 ข้างทางที่เดินขึ้น ภายใต้มวลมหาผู้คนที่แห่กันมานั้น ตลอดสองข้างทางมีการแจกน้ำ ขนม ของกินมากมาย ทำให้มีขยะเป็นจำนวนมาก อีกหนึ่งมุมของนักศึกษาในฐานะผู้ร่วมขบวน และผู้ร่วมเก็บขยะในตอนเดินทางกลับลงมา ทำให้รู้สึกว่า บางทีแล้วศรัทธาที่เรามีต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นมันก็ทำให้เรามองข้ามสิ่งแวดล้อมไปอย่างน่าเสียดาย เพราะทุกคนมุ่งแต่ละไปให้ถึงจุดหมาย แต่น้อยคนที่จะตระหนักถึงความสะอาดสองข้างทางที่เราใช้ในการสัญจร ถุงขนม 2 ใบที่ผมแกะกินยังติดอยู่ในกระเป๋ากางเกง และพกพามันไปทิ้งในถังขยะเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง กำลังบอกผมว่ายุดสมัยที่เปลี่ยนแปลงไป ค่านิยม ความคิด ความเชื่อของคนอาจเปลี่ยนแปลงไปด้วย เพราะประเพณีนี้กลายเป็นการสร้างมวลมหาขยะที่มากมายเต็ม 2 ข้างทาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น