น้องชายผม(โอน) กำลังแทะเปลือกอ้อยป่าออกเพื่อกินน้ำมัน
อีกหนึ่งความหวานที่ได้จากธรรมชาติ ที่พี่น้องชาวปกาญอ
มักจะปลูกมันไว้ในไร่ เพื่อเป็นอาหารว่างในยามพักผ่อน
สมัยผมเด็กๆ ไม่เคยเจอขนนหวานเหมือนปัจจุบัน
สิ่งที่ทำให้ได้รสชาติของความหวาน ก็คงจะเป็นอ้อยป่านี้แหละครับ
แม้จะไม่ค่อยได้กลับไปช่วยคุณพ่อคุณทำงานที่ไร่บ่อยนัก
แต่ทักษะในการทำไร่ ที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยหายไป
การเกี่ยวข้าวเป็นอีก 1 งานที่ผมชื่นชอบ ช่วงเก็บเกี่ยวผลผลิต
(ข้าว) เป็นช่วงที่ปิดภาคเรียนพอดี ทำให้ผมได้มีโอกาสกลับไปช่วย
คุณพ่อคุณแม่เกี่ยวข้าวเป็นประจำ
ในรอบปีหนึ่งๆ มีโอกาสกลับไปช่วยคุณพ่อคุณแม่ทำงานที่ไร่
เพียงไม่กี่วัน แต่ทุกวันที่ทำงานกับพ่อแม่ ก็เป็นความรู้สึกที่
ทรงคุณค่าเป็นอย่างมากสำหรับเด็กดอยคนนี้
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ความเป็นลูกชาวป่าปกาญอ
ย้ำเตือนให้ผมรู้อยู่เสมอว่าวิถีชีวิตแบบชาวดอยคือสิ่ง
ล้ำค่ามากที่สุด เรียบง่าย สมถะ และพึ่งพาธรรมชาติ
ทุกผลผลิตทางการเกษตรคือสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตของพี่น้อง
ชาวปกาญอให้คงอยู่เพื่อสืบทอดวัฒนธรรมอันล้ำค่าที่บรรพบุรุษ
ได้มอบไว้ให้ ดังคำกล่าวที่ว่า เออะทีเก่อต่อที เออะก้อเก่อต่อก้อ
(กินน้ำรักษาน้ำ อยู่บนแผ่นดินรักษาไว้ซึ่งแผ่นดิน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น